Na cele realizacji działań edukacyjnych w ramach misji IGNIS, Polska Agencja Kosmiczna we współpracy z nauczycielami oraz Zespołem Szkół Ponadpodstawowych im. ks. Henryka Mrossa w Gniewie stworzyła specjalną wersję popularnej zabawki fizycznej – Kołyski Newtona.
Klasyczna Kołyska Newtona zbudowana jest z kul zawieszonych na żyłkach lub nici, które z kolei podwieszone są na sztywnych ramach. Wprawiając w ruch jedną kulę, która, po chwili zderzy się z kolejną, uzyskujemy właściwe działanie zabawki. Energia oraz pęd tej kuli przekazywane są poprzez kolejne kule, aż do ostatniej, która odchyla się, po czym wraca i cały proces rozpoczyna się od nowa, lecz w drugą stronę.
Kołyska Newtona jeszcze nigdy nie była testowana na stacjach kosmicznych, w warunkach bliskich nieważkości. Można domniemywać, że nawet, gdyby takie działanie było wcześniej rozpatrywane, mogło zostać porzucone z uwagi na budowę standardowej kołyski. Kule na żyłkach splątałyby się najpewniej w tym stanie. Utrzymanie kul w jednej osi, co kluczowe dla tego zjawiska, prawdopodobnie nie było by możliwe.
Pomysł na stworzenie specjalnej wersji Kołyski Newtona powstał podczas jednego ze spotkań nieformalnego zespołu merytorycznego ds. działań edukacyjnych dla misji IGNIS, w którym udział brało kilku wybitnych nauczycieli i edukatorów kosmicznych z Polski. Jasne było, że takie urządzenie musi być zaprojektowane zupełnie inaczej niż klasyczne. Pierwszym aspektem, który wymagał zastąpienia były owe żyłki. Kule muszą być zawieszone np. na sztywnym pręcie, aby zachować je w osi w stanie, w którym wszystko się unosi, czy dryfuje w dowolnym kierunku na skutek najmniejszej nawet siły.
Takie rozwiązanie generowało jednak lawinę kolejnych problemów do rozwiązania, jak choćby swoboda ruchu wokół osi, ruchome zawiesie, sposób montażu, odpowiedni materiał i wiele innych. Przy tworzeniu urządzeń, które mają być wysłane na Międzynarodową Stację Kosmiczną, czy też ogólnie, przeznaczonych do załogowych lotów kosmicznych, należy wziąć pod uwagę ogromną liczbę specyficznych wymagań, ograniczeń, kwestii związanych z bezpieczeństwem. Nie każdy materiał kwalifikuje się do lotów kosmicznych czy do wpuszczenia na pokład stacji kosmicznej. Właściwie, niewiele materiałów do tego celu się kwalifikuje. Materiały takie często nie są powszechnie stosowane, a dostęp do nich ograniczony. Ten czynnik podyktował znalezienie wykonawcy. Zależało nam, aby wykonawca związany był z edukacją. W ten sposób do projektu dołączył Zespół Szkół Ponadpodstawowych im. ks. Henryka Mrossa w Gniewie, którego uczniowie odbywają praktyki w miejscach, w których wykonanie urządzeń było możliwe.
Wspólnie z nauczycielami i opiekunami technicznymi związanymi ze szkołą, stworzony został ostateczny projekt Kołyski Newtona, mającej działać w nieważkości. Wykonaniem modeli urządzenia zajęli się uczniowie szkoły.
Urządzenie jest w pełni modułowe, każdy element może być zdemontowany. Zespół merytoryczny stworzył aż 24 propozycje prostych eksperymentów, z jego udziałem, z czego 12 zostanie wykonanych przez Sławosza Uznańskiego-Wiśniewskiego w ramach misji IGNIS.
Projekt jest wspaniałym przykładem wspólnego działania uczniów i nauczycieli na rzecz badań prowadzonych w kosmosie.
W historii lotów kosmicznych, niewiele było podobnych historii, w których uczniowie tworzyli sprzęt, który następnie leciał na jedną ze stacji kosmicznych i był tam testowany przez astronautów.